می‌تونستم تا آخر عمر از عالم و آدم شکایت کنم.
می‌تونستم صبح تا شب سرنوشتم رو لعنت کنم و بد و بی‌راه بگم
که چرا نخواست، نشد و نموند. اما ترجیح دادم به این فکر کنم
که تقدیر، چقدر مهربون بود که فرصت دیدنش رو بهم داد.
شاید اگه نمی‌دیدمش، هیچ‌وقت نمی‌فهمیدم از زندگیم چی می‌خوام.
دوست داشتن، اتفاقیه که یه بار میوفته.
یـه روز یه نفر به زندگیت میاد که مثل هیچ‌کس نیست.
اون روز برای بوسیدنش، فقط باید خوش‌شانس باشی..
| پویا جمشیدی |
- ۰ نظر
- ۱۲ دی ۹۸ ، ۲۲:۲۱